سلام. چطوری؟ می‌بینم سرحال، پس بگو. ما؟ رفته بودیم لهرا. سرد بود. خیلی سرد بود. آره. فقط ما دو نفر بودیم. دوازده ساعت توی کیسه خواب بودیم از سرما بیرون نمیومدیم. اتفاقی که نیافتاد اما صدای خرس شنیدیم. آره بابا. ولی فقط یه نعره، اونم از دور و بالای دامنه کوه. نه حساسیتم خوشبختانه عود نکرد. یه برنامه دو روزه[…]

«تماشاگر». امروز کشف کردم. کسی که هستم، همین است. «تماشاگر». می‌نشینم دنیاهای موازی آدم‌ها را تماشا می‌کنم. شاید واژه ی بهترش این باشد، من «قصه بازم» درست مثل عمویم که فیلم باز بود. قصه‌هایشان را گوش می‌دهم و قصه ی خودم را بین این همه قصه گم می‌کنم. خودم را در داستان طلاق مادر و پدرش گم می‌کنم، خودم را[…]

بین تمام قدم زدن‌ها و جستجوهای روز سه شنبه با سمیه، آرمان، پویان و نیلوفر، لحظاتی داشتیم که من می‌تونم تا ابد بهشون فکر کنم، لحظاتی در سکوت و خیره به کبوتری که توانایی پروازش رو از دست داده بود.این تجربه شبیه هیچ کدوم از تجربه‌های قبلیم نبود. وقتی کنار کسی مثل سمیه وایسی که درد یه پرنده رو عمیق[…]