من می گم: «من نمی ترسم، تو می ترسی؟»
«من» نشسته رو به روم. یه مشت چوب دستشه که سر چوب ها به یه دسته نقاب متصل شده. من لخت نشستم اینجا.
من می گم: «من نمی ترسم، تو می ترسی؟»
«من» یک دنیا نقاب دستش داره. یک مشت چوب که انتهاشون به صورتک های خندون و گریون وصل شده. «من» لباسای خوب پوشیده. «من» آرایش کرده. «من» موهاش رو به آخرین مدل روز زده. «من» می خنده. «من» جیغ می کشه، جیغ بلند و دردناک. «من» ساکت و مودب یه گوشه نشسته. «من» یه دختر خوبه. «من» سرکشه. «من» هرگز تسلیم نمی شه. من می گم: «من نمی ترسم، تو می ترسی؟» جواب نمی ده. من لخت نشستم اینجا. جلوم یه من هست که منه. انگار که آینه است. اما نیست. به سوالم جواب نمی‌ده. به سوالم جواب نمی‌دم. «من» خیلی وقته که دیگه نقاب به چهره نداره. اما یه دنیا نقاب دستش هست که با خودش این طرف و اون طرف یدک می کشه ولی استفاده نمی‌کنه. وسوسه اش همیشه به جونشه. من، «من» رو تماشا می کنه. «من»، من رو نادیده می گیره. صبر کنید، این نقابا از صورت شماها هم پایین میافته. این یه آینه نیست.
«تو می‌ترسی؟»
توی فکر بودم. توی فکر بودم که من و «من» از ترس ِنقاب‌ها که خودشون به شکل ذاتی تجسم واقعی ترس هستن، همش داریم از ترسی به ترس دیگه پناه می‌بریم و انگار اصلا نترسیدن برامون تعریف نشده و تو هم اینو می‌دونی. می‌دونی؟
«من… نه! نمی‌ترسم»
توی فکر بودم و داشتم با خودم فکر می‌کردم که نقاشی بودم که شاعری بلد نبود. داستان نویسی شدم که قصه هاش رو قورت می ده. داشتم توی خیابون راه می رفتم، تند، خیلی تند، تقریبا می دوئیدم. می دوئیدم و احساس یه پرنده ی آزاد رو داشتم. همه چیز رو حس می کردم. زمان. جریان هوا. خنکی. دم و بازدم هام. ضربان قلبم و هزاران ضربان قلب دیگه که اگه گوشات انقدر قوی بود که می تونستی همه اشون رو بشنوی، صدای ضربان قلب من توی دریایی از صدای تالاپ تالاپ محو می شد. صدای تالاب تالاب ها بعد از یه مدت توی فکرم برد. پوست کلفت تر می شیم. عمیق تر چنگ می ندازیم به خاک و ریشه ها. بعضی آدما فقط یه جمله یادت می دن. فقط یکی. می‌گن، «باز راه خواهم افتاد از ریشه به برگ.» ما. گفتم یکی، یاد ما افتادم. ما دو نفری که انگار یکی شده بودیم. ما و نقطه و داستان بدون شرح! البته اگه به خودم فشار بیارم شرح داستانش یادم میاد. دارم می‌بینمش. کف استخر دو زانو می شینم. سخته چون جریان آب مرتب معلقم می کنه. چند لحظه می شینم و هوا رو از بینی می دم بیرون و کف پام رو به کاشی ها فشار می دم و می پرم بیرون. نشستن کف استخر یکی از کارهای مورد علاقه امه. مسعود دلخواه در مورد کامو توی «رادیو نمایش» صحبت می کنه: «کامو معتقده آدم باید نسبت به انتخاب هاش حساس باشه.» این دومین باره که توی این فصل با یه نفر دوست می شی و بهم می زنی، نه اینکه نکته‌ی مهمی باشه فقط یه نفسی تازه کن. سینما نرفتیم. این دومین بار بود که توی این فصل قرار می‌شد با یه نفر برم سینما و نمی‌رفتم. نه تابو رو دیدم و نه شهر موش‌ها رو. روی صندلی قرمز و نرم سینما نشسته بودم و دست هام رو گذاشته بودم روی دو تا زانوهام. سالن سینما سپیده خالی بود! جدی جدی تنهایی، ساعت نه و بیست دقیقه صبح برای مستند «استنساخ» اومده بودم و حالا بوی روغن و فلافل سوخته رو از بوفه‌ی رو به روی درب سالن استشمام می کردم. من بودم و یه سالن خالی و صندلی هایی که به پرده ی سیاه ِ سیاه ِ سفید سینما چشم دوخته بودن. «من گفتم، گفته بودم، گفته بودم این همه را…گفته بودی ستاره را می فهمی» دکلمه ی ابتدایی برنامه ی «تئاتر جامعه» ی رادیو نمایش مسحور کننده است. از شدت زیاد کلر آب استخر دچار حالت تهوع می‌شم، چندتایی شیرینی خامه ای می خورم و تهوع رو فراموش می کنم. «توی سوتفاهم می خواد بگه، آدم باید خودش باشه.» من هنوز دارم به مفهوم شخصیت مستخدم توی نمایشنامه ی سوتفاهم فکر می کنم و هنوز دارم سعی می کنم بفهمم که گوی ها و دلقک سفید نمایش «فاوست» چه منظوری داشتن! «ما نمی تونیم بخاطر عدالت اجتماعی یا سیاسی، عدالت فردی رو زیر پا بذاریم و بقیه رو نادیده بگیریم.» آقای دلخواه، دلت خوشه ها! هر روز داریم و دارن زیر پا می ذاریم و می ذارن! ولی بازم موفق می شه مجابم کنه که برم سراغ نمایشنامه ی عادل های کامو. سودوکو حل می کنم، این پونزدهمین جدولیه که کامل شده! من همیشه باید یه شاهرگ اصلی توی زندگیم داشته باشم. به نوعی از مدیا، به نوعی از رسانه. اگه وصل نباشم، می میرم. در جا می میرم. فرقی نمی کنه چی باشه. چه شاهرگ اصلیم تلوزیون باشه، چه سینما، چه کتاب و نشر باشه و چه موسیقی و چه مثل حالا رادیو…فرقی نمی کنه، من با این شاهرگ اصلی، تنفس می کنم. یه دریایی باید باشه که من توش غرق بشم. برم توی اعماقش بشینم و تفکر کنم. مثل؟ مثل نشستن کف استخر. «من» رو دیدم. مار از رگ هاش بالا می رفت و وقتی که به مچ می رسید، ماری چند سر می شد، کمی به عقب می خزید و بعد از یه خیز بلند، نوک انگشتاش رو از درون نیش می زد. دوباره و دوباره و دوباره. و درست زمانی که فکر می کرد بدترین از راه رسیده، چند سر از دم مار بیرون میومد و دیواره های بطن راست و چپ قوی ترین ماهیچه ی بدنش رو می گزید. انگار کنایه می زد که حالا اگه می تونی نفس بکش لعنتی! «من» رو دیدم. از بین تمام وسایل نامربوطی که روی سفره ی دندون فشون چیده شده بود، قیچی رو برداشت. هنوز یه سال هم نداشت و همه زمزمه می کردن که حتما یه آرایشگر مثل خاله اش میشه. بزرگ که شد دیگه برای گفتن اینکه قیچی فقط اعصای دست آریشگرها نیست، به اون جماعت دیر شده بود. باید نشونشون می داد که قیچی خیلی کارهای دیگه هم می کرد. می دونست که یه اصلاح گره. یه هرس کننده. برّنده ی سر رشته ی تعلقات و وابستگی هاش. به قدر کافی، شجاع. هر روز هر روز سر تعلقاتش رو می برید. «من» می‌گفت پستونک اولین دروغیه که به یه نوزاد می‌گن و اولین باریه که بهش یاد می‌دن دروغ گفتن چیه. دقیقه نود بازی فوتبال بود. تماشاچیا سوت می‌کشیدن، اگه به خودش مسلط نمی‌شد، چند دقیقه زودتر به نفع یه تیم سوت پایان بازی رو می‌زد. توی داوری حتی ثانیه‌ها هم مهم بود و اون لحظات با خودش فکر می‌کرد که چقدر باید به خودش باور داشته باشه تا بتونه با هر هُل و فشار روانی دیگران موقع بند بازی، از روی بند پایین نیافته.
«من» به خاطرش، جای تمام باجه های تلفن شهر رو بلد بود. می دونست با چه سرعت و شتابی دکمه ها رو فشار بده که مستقیم به اتاقش وصل بشه، نه به صدای ماشینی همون خانومی که هیچ وقت نفهمید کیه! می دونست صفر کدوم باجه ها بسته است و کدوم باجه ها بعد از گرفتن صفر نهصد و هجده قطع می شن! می دونست کیفیت صدای کدوم باجه ها بیشتره. نمی دونست مردم این شهر می دونن کیفیت صدای موبایل هایی که دارن چه نعمتیه؟ بخاطرش با اعداد بیشتر دوست شده بود. زیر دوش آب عمیق ترین حس هاش زنده می شد. قدیمی ترین ها. تمام حل شده ها و حل نشده های زندگیش. بخاطر زن بودن،بخاطر بحران هورمونی هر ماه‌اش. بخاطر هشیاری و آگاهی به تنهایی بشر در اوج تنها نبودن. «من» از ایستگاه دیالکتیک تنهایی با شما سخن می گوید! انسان در نهایت باز هم بیگانه از جهان و خویشتن و تنهاست.(اکتاویوپاز) این حقیقت دیالکتیک تنهایی ما انسان هاست. «من» بخاطر حس کردن بدیهی ترین حقایقی که مابین روزمرگی هامون گم می شن ممنونه. حس کردن ثانیه ها. تندتر و کندتر شدن زمان. با داشتن جوششی توی سینه و دردی توی سر…به دنیا می گه: بله! با این دنیا زندگی می کنم. من، «من» رو تماشا می کنه. «من»، من رو نادیده می گیره. صبر کنید، این نقابا از صورت شماها هم پایین میافته. این یه آینه نیست.
